هر آنچه که درباره انواع زخم باید بدانید

بسته به زمان مورد نیاز برای بهبودی و نیاز یا عدم نیاز به مشورت با پزشک متخصص و همچنین شدت زخم،  زخم ها را می توان به شیوه های مختلفی دسته بندی کرد. افراد در حین انجام فعالیت های روزانه احتمال دارد که دچار انواع زخم ها شوند.

بسته به علت، محل وقوع و عمق، زخم می تواند ساده یا شدید باشد. در این مقاله، انواع گوناگون زخم ها را توضیح داده ایم. برای کسب اطلاعات بیشتر با ما همراه باشید.

انواع زخم های باز و بسته

زخم ها می توانند باز یا بسته باشند. زخم های باز عبارتند از زخم هایی که با بافت یا اندام های زیرین در معرض دید و رو به محیط بیرون هستند، مثل زخم های نافذ. در مقابل، زخم های بسته، زخم هایی هستند که بدون هیچ گونه تماسی با بافت و اندام های زیرین ایجاد می شوند.

زخم های حاد و مزمن

بسته به زمان مورد نیاز برای ترمیم، زخم می تواند در گروه زخم حاد یا مزمن قرار بگیرد. زخم های حاد زخم هایی هستند که بدون هیچ گونه عارضه ای در مدت زمان پیش بینی شده بهبود می یابند. در حالی که زخم های مزمن، از انواع زخم هایی اند که التیام یافتن آن ها با مقداری عوارض همراه است و زمان نسبتا زیادی طول می کشد.

زخم های تمیز و آلوده

زخم ها را نیز می توان بر اساس تمیز یا آلوده بودن طبقه بندی کرد. زخم های تمیز آنهایی هستند که هیچ گونه مواد خارجی یا زباله در داخل ندارند در حالی که زخم های آلوده یا زخم های عفونی آنهایی هستند که ممکن است در داخل خود کمی خاک، باکتری یا سایر اجسام خارجی داشته باشند.

زخم های داخلی و خارجی

زخم ها همچنین می توانند داخلی یا خارجی باشند. انواع زخم های داخلی می تواند به دلیل اختلال در گردش خون، عملکرد سیستم عصبی، نوروپاتی یا بیماری پزشکی یا کاهش خون، اکسیژن یا سایر مواد مغذی به وجود آید، ولی زخم های خارجی می تواند ناشی از وارد شدن نیروی خارجی یا ضربه ای باشد که در اثر نفوذ اشیا یا عدم نفوذ آن ها ایجاد می شود.

سوختگی (درجه 1 و 2)

برای تشخیص سوختگی جزئی از سوختگی شدید، اولین قدم تعیین میزان آسیب به بافت های بدن است. سه طبقه بندی سوختگی درجه یک، سوختگی درجه دوم و سوختگی درجه سوم به شما در تعیین نوع و شدت سوختگی کمک می کند.

پیوندهای پوستی و فلاپ های آسیب دیده پیوند پوستی و فلپ های پوستی نشان دهنده عدم اکسیژن رسانی کافی به بافت هستند. پیوندهای پوستی معمولا با رسیدن اکسیژن به قسمت های پیوند خورده از بستر اصلی زخم نتیجه می دهد. اگر اکسیژن به اندازه کافی تأمین نشود، پیوندهای پوستی ممکن است به طور جزئی یا کامل از بین بروند.

چند نوع پیوند پوست وجود دارد که عبارتند از: پیوندهای با ضخامت کامل که در آن از تمام لایه های پوست استفاده می شود، پیوندهایی با ضخامت نسبی که در آنها فقط از لایه های بالا و برخی از لایه های عمیق استفاده می شود، و همچنین پیوند پوست ساق پا که در آن بخشی از پوست در بدن اهدا کننده باقی می ماند.

عواملی مانند سن، تغذیه، سیگار و تشعشعات وارد شده به بدن منجر به ایجاد الگوی نامنظم جریان خون رسانی به پوست می شود.

زخم پای دیابتی

نوروپاتی می تواند باعث ایجاد انواع زخم پا در افراد دیابتی شود. در صورت عدم درمان، زخم پای دیابتی می تواند به عفونت شدید یا قانقاریا منجر شود. در این صورت ممکن است نیاز به قطع عضو باشد. در واقع، زخم های دیابتی یکی از شایع ترین علل قطع پا هستند.

بنابراین، برای بیماران مبتلا به دیابت مهم است که از مشکلات مربوط به پا و احتمال معلولیت طولانی مدت آگاهی کامل داشته باشند. خبر خوب این است که با مراقبت مناسب از پا و تنظیم سطح قند خون، افراد دیابتی می توانند احتمال ایجاد زخم پای ناشی از دیابت را کاهش دهند.

کورک استخوانی

این زخم نوعی عفونت استخوان است. عفونت می تواند با عبور از جریان خون یا پخش شدن در بافت مجاور به استخوان برسند. با قرار گرفتن مستقیم استخوان در معرض میکروب، عفونت استخوان نیز می تواند از خود استخوان شروع شود.

در کودکان، این زخم بیشتر استخوان های بلند ساق و بالای بازو را درگیر می کند، در حالی که بزرگسالان بیشتر در استخوان های تشکیل دهنده ستون فقرات (مهره ها) دچار آن می شوند. افرادی که دیابت دارند در صورت داشتن زخم پا ممکن است دچار کورک استخوانی در پاهای خود شوند.

کورک استخوانی که زمانی به عنوان یک بیماری غیرقابل درمان در نظر گرفته می شد، امروزه با موفقیت درمان می شود. اکثر افراد برای برداشتن قسمت هایی از استخوان مرده به جراحی نیاز دارند و پس از آن باید از آنتی بیوتیک های قوی، اغلب به صورت تزریق وریدی به مدت حداقل شش هفته استفاده کنند.

پوسیدگی ناشی از اشعه

این زخم عارضه ای در ترمیم استخوان است که می تواند در افرادی که دوزهای بالایی از تشعشعات را دریافت کرده اند، به ویژه در فک ایجاد شود. این عارضه می تواند بعد از جراحی دندان یا کشیدن دندان نیز به وجود آید. مقدار بالای تشعشع می تواند جریان خون درون استخوان را کاهش دهد.

اگر این اتفاق بیفتد، استخوان اکسیژن کمتری نسبت به نیاز بدن دریافت می کند و در نتیجه باعث مرگ (نکروز) بافت استخوانی می شود. شایع ترین استخوانی که آسیب می بیند، استخوان فک (فک پایین) است.

زخم فشاری

زخم فشاری، که به آن زخم بستر یا زخم استلقا نیز گفته می شود، نوعی از انواع زخم پوستی است که در اثر فشار آمدن طولانی مدت و مداوم به پوست ایجاد می شود. زخم های فشاری اغلب در اطراف برجستگی های استخوانی مانند استخوان دنبالچه، لگن، پاشنه پا، مچ پا و آرنج ایجاد می شوند.

زخم های جراحی

بعد از هر نوع جراحی که شامل برش روی پوست شما می شود، از جمله جراحی های جزئی که توسط پزشکان عمومی و سایر پزشکان و همچنین توسط جراحان انجام می شود، یک زخم جراحی خواهید داشت. محل و اندازه برش جراح شما بستگی به نوع عملتان دارد.

به عنوان مثال، اگر جراحی سوراخ کلیدی (لاپاراسکوپی) انجام می دهید، جراح شما برش های کوچکی روی پوست شما ایجاد می کند، که با بخیه، گیره یا چسب پوست بسته می شود که لبه های پوست به هم نزدیک شوند و زخم بهبود یابد.

زخم های تروماتیک

زخم های تروماتیک معمولا به عنوان بریدگی، پارگی یا زخم های سوراخ شده که باعث آسیب به پوست و بافت های زیرین شده است، تعریف می شود. زخم های حاد، زخم های بریده و انواع زخم های نافذ سه گروهی هستند که زخم های تروماتیک را تشکیل می دهند.

زخم حاد زمانی ایجاد می شود که پوست پاره شده و ظاهری ناهموار دارد. این زخم معمولا دارای اجسام خارجی مانند شن، شیشه، فلز یا ماسه است. در زخم های تروماتیک حاد، قابل مشاهده بودن لایه های بافت های زیرین در قسمت داخلی برش بسیار عادی است.

زخم تروماتیک حاد ناشی از نفوذ شدید جسمی خارجی به پوست و بافتهای زیرین آن است. با این حال، زخم های نافذ عمیق ترین و شدیدترین زخم های آسیب زا محسوب می شوند، زیرا غالباً در نتیجه ضربه چاقو یا جراحت ناشی از گلوله ایجاد می شوند.

استاز وریدی

زخم استاز وریدی که به آن زخم نارسایی وریدی نیز گفته می شود، به این معنی است که نقص یا فقدان جریان خون وریدی در ناحیه ای از پوست وجود دارد. این زخم ها در ساق پا، بین زانو و مچ پا ایجاد می شود. شایع ترین محل وقوع آنها در اطراف مچ پا است.

در بیشتر موارد، تغییر رنگ پوست قبل از باز شدن (زخم شدن) مانند لکه قرمز یا کبودی سیاه و آبی ایجاد می شود. به دلیل کمبود گردش خون، که مواد مغذی ضروری را برای زنده ماندن پوست تامین می کند، پوست در این نقطه شروع به مردن می کند و باز(زخم) می شود.

این زخم ها معمولاً کم عمق هستند (خیلی عمیق نمی شوند.)، همچنین اغلب در بدن به صورت نامنظم شکل می گیرند و تمایل به امتداد یافتن دارند. این زخم ها اگر درمان نشوند، نه تنها بهتر نمی شوند، بلکه بدتر هم می شوند.

زخم ناشی از بیماری های عروقی

انواع زخم های اندام تحتانی، به ویژه در افراد بالای 65 سال، علتی شایع برای مراجعه به متخصص بیماری های پا، پزشک اورژانس، پزشک مراقبت های اولیه، جراح عروق یا متخصص پوست است. اکثر زخم های عروقی مزمن یا عود کننده هستند. آنها در بیماران مبتلا به بیماری عروق محیطی، باعث بروز عوارض قابل توجهی می شوند. از عروق مزمن باید مراقبت کافی صورت بگیرد.

سخن پایانی

همانطور که در بالا گفته شد، انواع زخم ها در بیماران رخ می دهد. تشخیص درست و به موقع نوع زخم توسط متخصص باعث رسیدگی بهتر به بیمار می شود. پزشک یا پرستار باید با توجه به شرایط و نوع زخم بیمار بهترین روش درمان را برای او پیش بگیرند و از احتمال بروز عفونت و تروما جلوگیری کنند.

Source: www.futurelearn.com, www.portneuf.org